TARNÓW. Parafia Rzymskokatolicka pw. Błogosławionej Karoliny

Pl. Świętego Jana Pawła II 1
33-100 Tarnów

Kościół Błogosławionej Karoliny to widoczna z daleka, wyniosła budowla, która góruje nad całym miastem. To największa świątynia w Tarnowie i zarazem jedna z największych w całej Diecezji Tarnowskiej. Kościół usytuowany jest na wzniesieniu, a jego wysoka, prawie 70-cio metrowa wieża przypomina palec wskazujący skierowany w niebo, który pokazuje drogę do Boga mieszkańcom miasta i przybyszom. Świątynia ta, od samego początku swego istnienia przeznaczona była na kościół pomocniczy dla starej, lecz niewielkiej tarnowskiej Katedry. Oto historia tego niezwykłego miejsca.

Starania o budowę nowego kościoła zaczęły się na początku lat 80-tych. Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tarnowie w tym czasie był już przepełniony, a nowe osiedla wciąż rosły. Plany miejskie przewidywały budowę dalszych bloków mieszkalnych sięgających aż po Wolę Rzędzińską. Potrzebny był tu duży kościół. Ówczesny proboszcz ks. Infułat Stefan Dobrzański, rozpoczął więc działania zmierzające do powstania nowej świątyni dla przyszłych mieszkańców osiedli zlokalizowanych w północnej części miasta. Pozwolenie na budowę wydano w 1983 r. i natychmiast ruszyły prace. Głównymi projektantami tej pięknej budowli byli: mgr inż. arch. Z. Zjawin, mgr inż. arch. Zdzisława Kaczor oraz jej mąż mgr inż. Leszek Kaczor. W tych trudnych czasach, budowa czegokolwiek była ogromnym wyzwaniem, szczególnie zaś budowa kościoła, która wymagała wielu środków finansowych a także umiejętności załatwiania wszelkich spraw związanych z tym przedsięwzięciem. Najwięcej trudu sprawiały tak prozaiczne sprawy jak pozyskanie materiałów budowlanych czy zorganizowanie sprzętu i transportu.

Do połowy 1986 roku zdołano postawić fundamenty i mury dolnego kościoła, a już 7 września tego samego roku odbyła się tu pierwsza Uroczystość Diecezjalna – 200-lecie istnienia Diecezji Tarnowskiej. Po uroczystości wznowiono prace przy budowie dolnej kondygnacji. Jeszcze przed zimą tego samego roku zakończono konstrukcję murów i słupów dolnego kościoła, a także rozpoczęto szalowania pod strop. Wówczas dotarła wiadomość, że 10 czerwca 1987 roku w Tarnowie będzie Papież Jan Paweł II, a miejscem Jego pobytu będzie właśnie ta budowa. Wiosną zalano strop nad dolnym kościołem i obłożono kamieniem jego mury. Równocześnie trwały prace przy powstaniu Papieskiego Ołtarza, wyznaczaniu sektorów oraz dojść i dojazdów, a także porządkowaniu terenu wokół miejsca uroczystości. Wiele czasu i trudu poświęcono na przygotowanie tej wielkiej uroczystości beatyfikacji Sługi Bożej Karoliny Kózki z pobliskiej Wał Rudy, która wkrótce została także patronką nowo budowanej świątyni. Na tę uroczystość Papież zaprosił przede wszystkim polskich rolników, ponieważ to chłopska córa miała dostąpić beatyfikacji. Dziś szacuje się, że na tarnowskie błonia, wokół tego budującego się kościoła, przybyło z całej Polski ponad 2 miliony pielgrzymów. Do tego rozmodlonego i zasłuchanego tłumu Ojciec Święty mówił o prostocie świętości, o bliskości Boga, o wierności wartościom najwyższym – o tej młodej dziewczynie, która wyszła spośród ludzi takich jak obecni, a doszła do nieba, gdzie teraz oręduje za nami.

Właśnie w Tarnowie w miejscu obecnego kościoła Ruch Harcerski oraz Krajowe Duszpasterstwo Harcerek i Harcerzy powołane przez Episkopat Polski zorganizowano Zlot Młodzieży Harcerskiej z całej Polski. Opiekę duszpasterską nad przygotowaniami sprawował bp Kazimierz Górny – pierwszy krajowy duszpasterz harcerek i harcerzy. Bezpośrednio za organizację BS w Tarnowie odpowiedzialne było środowisko krakowskie Ruchu.

Szefem został zespołu sterującego został Ryszard Wcisło. W skład zespołu wchodzili także: o. Dominik Orczykowski, Małgorzata Roleder i Kazimierz Wiatr. W Tarnowie w obecności Ojca Świętego miało miejsce publiczne odnowienie  tradycyjnego Przyrzeczenia Harcerskiego przez zebranych tam ponad pięć tysięcy harcerek i harcerzy. Było to świadectwo łączności Harcerstwa z Kościołem Powszechnym. Symbolicznym wydarzeniem było przygotowanie delegacji harcerskiej w procesji z darami. Jako dar złożono Ojcu Świętemu tablicę  zapewniającą o harcerskiej wierności  służbie Bogu, Polsce i bliźniemu.